Winter

De kille wind verkrampt mijn ledematen
ik duik dieper in mijn kraag
de winterzon schijnt vaag
Deze wereld zo stil en verlaten

De winter, nooit echt koud gevoeld
de wind zo ijzig en gemeen
het gaat door merg en been
is dit seizoen wel zo bedoeld?

Contrast toen wij verwonderd keken
Dat de sneeuw in één nacht
De aarde had verzacht
met een hemels witte deken

Of hoe de vorst met haar kristallen
op het groene mos
van ons eigen sprookjesbos
de glinstering neer liet vallen

Waar wij wandelend konden genieten
van het onberoerde land
gaande hand in hand
sporen in de sneeuw achter lieten

De lentezon laat de sneeuw vervagen
en smelt jouw sporen weg
waar ik de bloemen leg.
zal mijn hart je verder dragen.

Luc Simkens

Herfst

Het zomerse zonlicht in het bos,

heeft haar glans verloren,

het wuivende koren,

is van de aarde los

 

Op de eens zo groene weide,

waar de bloemen zijn geplukt

uit de aarde weggerukt,

staat nu alleen verdorde heide

 

Voel de kilte van de wind,

de vogels gaan in drommen,

doen het bosgeluid verstommen,

waar je nu alleen nog stilte vind.

 

De herfst is ontwaakt.

Het vervagen van de geuren,

bladeren verkleuren

en bomen worden naakt,

 

Het mooie ochtenddauw,

maakt plaats voor klamme nevel,

Ik zie een grijze hemel,

ik voel de pijn van rouw.

 

Steeds verder kortende dagen,

met regen storm en kou

waarbij ik afscheid neem van jou,

Maar onze zomer zal nooit vervagen

 

Want het licht zal niet verdwijnen

Hoe grillig ook het seizoen

Het zal mij weinig doen

jouw zon blijft altijd in mij schijnen