Winter
De kille wind verkrampt mijn ledematen
ik duik dieper in mijn kraag
de winterzon schijnt vaag
Deze wereld zo stil en verlaten
De winter, nooit echt koud gevoeld
de wind zo ijzig en gemeen
het gaat door merg en been
is dit seizoen wel zo bedoeld?
Contrast toen wij verwonderd keken
Dat de sneeuw in één nacht
De aarde had verzacht
met een hemels witte deken
Of hoe de vorst met haar kristallen
op het groene mos
van ons eigen sprookjesbos
de glinstering neer liet vallen
Waar wij wandelend konden genieten
van het onberoerde land
gaande hand in hand
sporen in de sneeuw achter lieten
De lentezon laat de sneeuw vervagen
en smelt jouw sporen weg
waar ik de bloemen leg.
zal mijn hart je verder dragen.
Luc Simkens
